annem..

Hayatımdaki ilk kadına, hayatımdaki ilk kucaklamaya bu yazılanlar..

Seni anlatmak çok güç annecim.

Sana annecim diyebilir miyim anne? Seni sana hediye etmek isterdim, çünkü sen yaşamımın bana en güzel hediyesisin..

Ben bir an soluksuz kalmadım, korkmadım gece yarıları! En çok kaybetmekten korktum oyuncak bebeğimi. Sen benim oyuncak bebeğimdin anne. Hep sana annelik yaptım oyunlarımda, bana yaşattıklarını yaşatmaya çalıştım sana. Hani o düşünmez gibi yapıp ta sevginin içinde coştuğu bir bakışın var ya işte bir tek onu beceremedim. Ben ilk oyuncak bebeğime senin adını verdim

SENİ ÇOK SEVİYORUM ANNECİM.

Sen gülerken bana bir bahçe veriyorsun lavanta dolu. Sen kokuyor yattığım yastık. Oyuncak bebeğimde beni seviyor mudur? Ah şimdi burada olsa da konuşsa. Anlatsa ona nasıl dokunduğumu, her an onu nasıl düşündüğümü, karnı aç mı? - üşüyor mu? -acaba şimdi nerede deyişlerimi anlatsa. Sonra onu nasıl herkesten kıskandığımı..

Anneciğim oyuncak bebeğim olur musun?

Benim kızım, tekne kazıntım olur musun?

Bende seni dizime yatırıp, sırtını kaşıyarak uyutmak, uyuduğun yerden kucağımda yatağına taşımak istiyorum.

Seni belki kızım gibi değil ama, seni yaşamın bana hediyesi, seni dünyanın en güzel annesi olarak seviyorum.

Annecim, küçük kızın sana hayran ve seni çook seviyor..

İyi ki varsın..